De voorbereidingen zijn getroffen… standhouders weer aanwezig… collega´s druppelen binnen… hoofdspreker van de avond, Manu Keirse, is gearriveerd… de avond kan beginnen. Anita Bultman neemt ons mee in een terugblik op Branchemeeting 2018.

In de week voor de internationale dag van de palliatieve zorg is ook dit jaar weer een Branchemeeting georganiseerd door ons palliatief netwerk en Hospice De Regenboog. De avond waarvan het programma in het teken staat van omgaan met verdriet bij levend verlies:

Het levend verlies waar onze cliënten en hun naasten mee te maken krijgen.

Het levend verlies wat ons als mens zo kan raken.

Het levend verlies dat zo zichtbaar en voelbaar is wanneer je gezondheid of die van je partner afneemt.

Het levend verlies dat zo rauw is als je toekomstdromen moet opgeven omdat er ineens een beperkte toekomst is.

Hoe kan ik in een paar zinnen… in een paar woorden deze avond samenvatten? Een avond waarin door herkenning, ontroering, een lach, een traan, een metafoor of een voorbeeld Manu ons meenam in de wereld van rouw. Rouw, waarvan hij zegt, dat we dat in geen geval als een ziekte moeten beschouwen!
Manu vertelt ons dat als we van deze avond 3 emoties, 3 uitspraken of 3 verhalen mee zouden nemen het voor hem een geslaagde avond zou zijn.

Wijsheid om mee te nemen

Aan de hand van onderstaande hoop ik jullie een indruk te geven van deze leerzame avond waarin de spreker ons vol passie, wijsheid en ervaring levenslessen meegeeft die wij weer kunnen toepassen in de zorg aan onze palliatief terminale cliënten.

Manu benoemt

dat het hebben van onbegrip voor verdriet schade toebrengt aan de cliënt en diens naasten in plaats van dat je de ander steunt.

Manu daagt ons uit om

niet bang te zijn voor het verdriet van de ander. Hij stimuleert ons om het gesprek aan te gaan met de woorden: Vertel eens …

Manu leert ons dat

een periode van ontkenning soms een weldadig geschenk kan zijn voor de cliënt of diens naaste.

Rode afsluitende draad

Ik sluit af met de les van Manu die als een rode draad door zijn verhalen is geweven

Het allerbelangrijkste wat we als zorgverlener kunnen doen is luisteren, luisteren en luisteren.
Wij zijn het die naast de schoenen staan; zij die de schoenen dragen weten het best waar ze knellen.

We willen ook dit jaar iedereen weer bedanken voor hun tijd, hun aanwezigheid, hun eerlijke vragen tijdens het vragenrondje en hopelijk tot volgend jaar.

Heel hartelijk bedankt ook alle standhouders en sponsors die deze avond verder mogelijk maakten. Heel in het bijzonder noemen we hier Roparun.