Geplaatst op 13-03-2025 in Nieuws.
“Je mag van waarde zijn op een heel kwetsbaar moment.”
Korine Lans over haar werk als coördinator in Hospice De Regenboog
Hospice De Regenboog bestaat in mei 15 jaar en ik werk hier vanaf het begin. Daarvoor werkte ik in een verpleeghuis, maar mijn hart lag altijd bij palliatieve zorg. Ik heb jarenlang als verpleegkundige gewerkt en vorig jaar heb ik m’n HBOV in deeltijd afgerond. Dat vind ik mooi aan deze organisatie; het is kleinschalig en je kunt al je ideeën erin kwijt. Ze staan hier altijd open voor nieuwe ideeën. Het mooie van m’n opleiding is dat ik hier dingen kon opzetten
Samen met Dieneke werk ik als coördinator. We hebben een jaar- en werkplan gemaakt, met als doel de regio beter te informeren, bijvoorbeeld via ‘Weet wat u wilt’-avonden. We willen zo graag dat mensen meer op de hoogte zijn. Dat ze zich meer verdiepen en weten wat de mogelijkheden zijn. Mensen zijn daar minder open over. We krijgen nog vaak mensen hier die nergens over nagedacht hebben. Mensen gaan heel gauw mee in wat de dokter zegt, maar het is ook goed om er zelf over na te denken; wil ik dat wel, wat brengt mij dat dan? Wil ik een andere keus maken? Er is zoveel mogelijk. Ook organiseren we de Laatste Hulp-cursus om mantelzorgers te ondersteunen.
We hebben net een PaTz-groep (Palliatieve Thuiszorg) opgezet. De groep bestaat uit een aantal huisartsen, wijkverpleegkundigen en een pastoraal medewerker uit Nunspeet. Ook vrijwilligersorganisatie Het Venster is erbij betrokken. Het doel? Een vertrouwensband met elkaar krijgen. We komen 6 keer per jaar samen en bespreken dan casussen met elkaar of waar er maar ook behoefte aan is. Soms kom je in hele lastige situaties terecht; het is fijn dat je die dan met elkaar kunt bespreken. Het is echt de bedoeling dat we elkaar beter weten te vinden.
In deze functie doe ik ook veel huisbezoeken. Die zijn altijd bijzonder. Ook al ken je elkaar niet, het gaat wel gelijk ergens over. Soms is de stap naar de hospice heel moeilijk geweest. Ze weten; dit is het laatste plekje. Dat brengt veel emoties met zich mee. Het is zo verschillend hoe mensen daarmee omgaan. Het mooie is; je hebt gelijk fijn contact. Je bouwt echt een vertrouwensband op en kunt veel betekenen.
We bekijken per dag welke zorg nodig is. Soms is er hulp nodig bij angst of somberheid, soms gaat het om een laatste wens. We zetten zo’n vijf keer per jaar een wensambulance in.
Anderen maken zich zorgen over financiën. Daar hebben ze dan last van. Dan gaan wij in gesprek; hoe kunnen we dat oplossen? Soms gebeurt het dat mensen hier maar 1 dag zijn. Familie heeft dan zelfs in die dag de rust ervaren. Dat zie je terug in de reacties: ‘We zijn toch blij dat hij hier nog is geweest, toch meer rust’”.
Korine maakt veel indrukwekkende momenten mee, maar toch zijn er enkele gebeurtenissen die bijblijven: “Wat me te binnenschiet is dat een gezin een kerstdiner samen kon vieren. Of die keer dat we hier ruimte vrijmaakten, zodat mensen nog een keer met z’n allen chinees konden eten en bij elkaar konden zijn. De wensambulance is ook altijd indrukwekkend. Bijvoorbeeld dat iemand toch nog naar de zee of een boerderij kan. Bij die laatste gingen we echt met een brancard tussen de koeien door. Het zit ‘m in kleine dingen; de mooie gesprekjes die je hebt. Ook tijdens huisbezoeken vind ik dat bijzonder. Dat je zoveel kan betekenen door uitleg te geven.”
De Regenboog heeft 1 keer per jaar een Open Dag. In de Week van de Palliatieve Zorg zet de hospice zijn deuren open. Mensen die langskomen zijn vaak best zenuwachtig; we zien dat het echt moeilijk is om die stap hiernaartoe te zetten. Korine: “We ervaren echt dat de drempel heel hoog is, terwijl we heel laagdrempelig willen zijn. Huisbezoeken doen we echt om advies te geven, om informatie over te brengen. Het is niet met het doel dat mensen bij ons worden opgenomen. We willen dat ze op de plek van hun voorkeur, op hun eigen manier kunnen sterven. Met goede, bijpassende zorg.
Onze functie is heel divers. Het gaat van het zorgplan tot het oplossen van problemen en van het maken van verslagen tot het beoordelen van aanmeldingen. Met 7 plekken is het helaas niet zo dat we elke aanmelding kunnen honoreren, maar we werken samen met meerdere hospices in de regio. Er zijn in- en uitsluitcriteria voor opname. Wij geven bijvoorbeeld 24 uur verpleegkundige zorg, maar dat is niet overal het geval. Ook bieden we specialistische zorg. Dan wil je ook echt mensen opnemen die die zorg nodig hebben. Soms kan het ook met thuiszorg of andere expliciete zorg geregeld worden.
Kijk, als mensen thuis zijn, dan gaan ze vaak grenzen over. Ze moeten dingen doen. Bij ons worden ze in de watten gelegd, dan hoeven ze niets meer. Dan ervaren ze rust. Ook kan het thuis vrij eenzaam zijn, terwijl ze hier aandacht krijgen van bijvoorbeeld een muziektherapeut, pastoraal/geestelijk verzorger en ’s avonds maken we het gezellig met wat lekkers. Dan knappen mensen vaak ook wel weer op. We stellen onszelf echt de vraag ‘waar heeft iemand last van?’ Als het lukt om dat onder controle te krijgen, dan is het allemaal veel draaglijker.
Gerrinda, Dieneke en ik overleggen veel samen. We vinden het informeren en voorlichten ook heel belangrijk. Bijvoorbeeld via de Laatste Hulp-cursus. Die mantelzorgers hebben niet geleerd voor de zorg, ze weten veel dingen niet. Simpele tips kunnen dan veel ruimte geven. Dat is ook heel belangrijk.
De Regenboog zou niet kunnen bestaan zonder de 100 trouwe vrijwilligers. Korine: “Zonder vrijwilligers ben je nergens. Ik vind het altijd heel bijzonder hoe deze groep mensen zich inzet. Het rooster maken is een dankbare taak. Dat komt altijd weer rond. We hebben gastvrouwen, zorg- en kookvrijwilligers. Ook zijn er tuinmannen, mensen die administratieve taken doen, strijken onderdeel zijn van de technische dienst. Gemiddeld draaien de vrijwilligers een dienst in de week van 4 uur. Ze kunnen zelf aangeven of ze dat ’s morgens, overdag of ’s avonds willen doen.
Met Kerst organiseren we vaak een leuke kerstbijeenkomst. Afgelopen keer was dat bij Dieneke haar ouders achter het huis. Er stonden foodtrucks en we hadden een tent opgezet. Er werd geknutseld en mensen konden marshmallows verwarmen bij het vuur. Iedereen was uitgenodigd en ja, daar komt dan ook bijna iedereen naartoe. Het is een mooie club mensen bij elkaar.”
“In de laatste levensfase valt alles weg, behalve wat echt belangrijk is.”
Dieneke Loosman over haar werk als coördinator in Hospice De Regenboog
Het begin van het leven is kwetsbaar, maar sterven is dat ook. Hospice De Regenboog in Nunspeet geeft mensen in dit proces een warm laatste thuis. Naast persoonlijke, medische zorg biedt het hospice waardevolle aanvullende zorg waardoor gasten rust, liefde en nabijheid ervaren. Dieneke Loosman en Korine Lans werken beiden als coördinator in het hospice. Een veelzijdige, dankbare taak die ze met hart en ziel vervullen.
Dieneke: “Na negen jaar als verpleegkundige in het ziekenhuis kwam ik in aanraking met palliatieve zorg. Wat mij raakte was de kwetsbaarheid van mensen in deze fase. Of iemand nu laaggeletterd is of bankdirecteur; in de laatste levensfase valt dat allemaal weg.”
In 2017 maakte ze de overstap naar hospice De Regenboog. “Eerst werkte ik als verpleegkundige aan het bed, later werd ik coördinator. Destijds was ik nog vrij jong, begin 30, maar tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik hier zit. Mijn taak is niet alleen het aansturen van vrijwilligers en het organiseren van zorg, maar ook bijdragen aan een waardig en comfortabel afscheid voor de gasten en hun naasten. Ik geloof dat iedereen van waarde is tot het einde.
Kleine gebaren kunnen daarbij een groot verschil maken. Zo was er een man in het hospice die vroeg of zijn hondje bij hem mocht blijven. Dat leek een klein verzoek, maar voor hem was het van onschatbare waarde. Die glimlach, die twinkeling in zijn ogen, dat blijft me dan bij. Een ander bijzonder moment was toen ik samen met de dochters van een overleden jonge vrouw de laatste zorg verleende. Die ervaringen maken dit werk zo speciaal. Dat je samen dat pad mag lopen is heel bijzonder. Het begin van het leven is kwetsbaar, maar het einde ook. Je mag met mensen meelopen op heel een kwetsbaar moment.
In de laatste levensfase valt alles weg, behalve wat echt belangrijk is. Het is dan fijn om passende zorg te kunnen bieden. Het gaat dan om pijnbestrijding, emotionele ondersteuning of praktische zaken zoals het regelen van een koppelbed, zodat partners nog één keer samen kunnen slapen. Soms realiseren we iemands laatste wens met een wensambulance.
De casussen die mij het meest raken, zijn die waarin jonge mensen betrokken zijn. Hoe gaan nabestaanden verder zonder hun vader, moeder of kind? Dat vind ik heel heftig. Het besef dat hun leven voorgoed verandert, maakt indruk.”
Toch wordt er in de maatschappij nog te weinig gesproken over het levenseinde, vindt ze. Dieneke: “Dat iedereen van waarde is vind ik belangrijk. Ook in de palliatieve zorg is het mooi om die zorg te kunnen geven. Dat mag meer aandacht hebben. Hoe vaak wordt over het laatste stuk van iemand leven gesproken? Wat wens je, welke mogelijkheden zijn er nog? We willen mensen aanmoedigen om daar een gesprek over aan te gaan met elkaar.
Onlangs hebben we in Nunspeet de cursus De Laatste Hulp verzorgd. Deze training is speciaal ontwikkeld voor mantelzorgers en burgers die nog weinig kennis hebben over de laatste fase van het leven. Het doel is om hen voor te bereiden en te ondersteunen bij het omgaan met ziekte, sterven en rouw. De cursus biedt niet alleen praktische informatie, maar ook ruimte voor het delen van ervaringen en het bespreekbaar maken van het onderwerp. Veel mensen vinden het moeilijk om na te denken over hun laatste wensen of behandelingen. Ik pleit voor meer openheid.
Als je er niet over praat, wordt het alleen maar lastiger. Dan moet je het bespreekbaar maken in het heetst van de strijd. Door tijdig het gesprek aan te gaan, kunnen moeilijke beslissingen op het juiste moment worden genomen, zonder dat nabestaanden overvallen worden door keuzes die ze moeten maken.
In het hospice zetten we ons in voor kwalitatief hoogwaardige palliatieve zorg en het creëren van een liefdevolle, respectvolle omgeving. Want iedereen verdient een waardig afscheid en een laatste fase die in lijn is met hun wensen en behoeften.”